Texty: Zvonko Špišić. Trešnjevačka Balada.

Sidete na jednoj od sest tramvajskih stanica.
Obavite posao i vratite se.
I necete saznati nista.

Jer zivot se ipak ne zivi iz publike,
On zivi u srcu te cudne republike -
Od krpenih pajaca, streljane iza placa,
Do tresnjevackog kina i njegovih fakina,
Od sindikata ZET-a i gigantskih turbina
Do besposlenih suza od rakije i vina,
Od ulicnih pjevaca do krovopokrivaca -
U hiljadama prica je hiljade sudbina.

Ali treba doci u proljece, kada ozive mali vrtovi i kad se okite dvorista,
pa potok pojuri prema jutarnjoj smjeni.
Treba doci u proljece, kad Pongracevo zazeleni i kad sve to ne kosta nista u ovom kvartu bez groblja i bez rodilista.

I treba biti ispod podvoznjaka
Kad produ svjetla jutarnjeg vlaka,
Sa jednom zeljom ostavljenom za nas -
Da bude sutra bolje nego danas.
I treba biti sa cvijetom na reveru
U neku zoru pred tresnjevackom NAMOM
I reci "zdravo" trgu sto se budi,
Kad vec nikog nema nazdraviti sebi samom.
I treba poci bez planova i para,
S nekim starim drugom, samoborskom prugom,
Ili otici u prvu gostionu,
Na "gospon doktor" namignuti lampionu.
Treba biti blizu kad prvi tramvaji napustaju Remizu,
Na pocetku dana kada periferija je kao ikebana
Od dimnjaka i cvijeca.

Jer zivot se ipak ne zivi iz publike,
On zivi u srcu te crvene republike -
Od krpenih pajaca, streljane iza placa,
Do tresnjevackog kina i njegovih fakina,
Od sindikata ZET-a i gigantskih turbina
Do besposlenih suza od rakije i vina,
Od ulicnih pjevaca do krovopokrivaca -
U hiljadama prica je hiljade sudbina.

La la la la, la la la la la,
La la la la, la la la la la la,
La la la la la, la la la la la,
La la la la, la la la la la la.